Środki trwałe to termin, który definiowany jest przez przepisy prawa podatkowego oraz bilansowego. W polskim ustawodawstwie wskazuje się na trzy akty prawne, które normalizują znaczenie środków trwałych. Do tych dokumentów zalicza się:
- ustawa z 29 września 1994 r. o rachunkowości (UoR),
- ustawa z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (CIT),
- ustawa z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (PIT).
Według przepisów ustawy o podatku dochodowy od osób fizycznych, jako środki trwałe uznaje się te elementy majątkowe, które stanowią własność lub współwłasność podatnika, które zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie. Środki te muszą być kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania. Istotne jest to, aby środki te wykorzystywane były przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą lub oddane do używania przez inne osoby, na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.
Do środków trwałych zalicza się:
- budowle,
- budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
- maszyny, urządzenia, środki transportu oraz inne przedmioty.